relacje z wypraw
galeria
o mnie
ciekawostki
pogoda w Bangkoku
|
Lot do Moskwy rejsowym Beingiem trwał niecałe 2 godziny. Na lotnisku Szeremietiewo musieliśmy spędzić 3 godziny czekając na nocny samolot do Bangkoku. Aby zabić nudę poszliśmy na piwo do jednej z licznych i bynajmniej nie tanich restauracji. W końcu nasz lot, przechodzimy standardową odprawę i pierwszy raz w życiu wsiadamy do rosyjskiej maszyny Iła-96. Samolot w środku wygląda strasznie topornie i bardziej przypomina autobus niż statek powietrzny. Pomimo, że to rejs międzykontynentalny w samolocie nie ma żadnych telewizorów, ani możliwości posłuchania jakiejkolwiek muzyki. Może to nawet i lepiej, gdyż 9-cio godzinny lot w zasadzie w większości przesypiamy. 
Lotnisko w Bangkoku oddalone jest od centrum miasta o jakieś 15 km. Prowadzi z niego nowoczesna, płatna autostrada w całości zbudowana na wysokich filarach, pod którymi poprowadzono ruch lokalny. Warto dodać, że w Tajlandii obowiązuje ruch lewostronny, tak jak np. w Wielkiej Brytanii. My tymczasem wysiadamy na Khao San i bierzemy pierwszy lepszy hotel w cenie 250 B za trzyosobowy pokój. Wyprysznicowani i ubrani w minimalną ilość ubrań, wychodzimy na miasto. Najpierw posilamy się w jednej z licznych knajpek na Khao San, a później odwiedzamy klika biur turystycznych i w końcu kupujemy najtańszy przejazd do Siem Reap w Kambodży za 450 B od osoby. Całe to łażenie, a przede wszystkim nieznośny upał męczy nas okrutnie do tego stopnia, że wracamy do hotelu na popołudniową drzemkę. Wieczorem znów zapuszczamy się w najbliższą okolicę i zasiadamy w bardzo przyjemnej knajpeczce w bezpośrednim sąsiedztwie Khao San. Tam jedząc orientalne dania i zapijając je zimnym piwem obmyślamy strategię na kolejne dni i obserwujemy monsunową ulewę, która przez godzinę intensywnie zalewa naszą ulicę. W nocy, mimo zmęczenia długo nie możemy zasnąć przez niezwykle głośną muzykę z Khao San. Następnego dnia rankiem, spakowani czekamy na nasz autobus do Kambodży. W końcu nie o 8:30 ale z godzinnym poślizgiem, wraz z kilkunastoma innym turystami zostajemy zapakowani do klimatyzowanego busa i ruszamy na wschód. Po 4 godzinach docieramy w pobliże granicy, gdzie dokonujemy formalności związanych z kupnem wizy (Kambodża nie ma przedstawicielstwa w Polsce). Chyba lekko przepłacając za wizę (30 USD) dostajemy paszporty z powrotem i podjeżdżamy do samej granicy. Tutaj zostajemy oddani pod opiekę Kambodżanina, który wraz z całą grupą przechodzi przez wszystkie etapy procesu przekraczania granicy. Trwa to dobre 2 godziny. W końcu zostajemy zapakowani na kilka tuktuków, czyli taksówek zrobionych z motorków i po jakiś 2 km wysiadamy w kambodżańskim biurze podróży, gdzie czekamy kolejną godzinę na autobus do Siem Reap.
W międzyczasie nagabywani, przez naszego przewodnika, bardziej dla świętego spokoju niż potrzeby (w Kambodży i Laosie wszędzie można płacić zarówno batami jak i dolarami), wymieniamy po bardzo zaniżonym kursie 20 USD na riele. Nareszcie jest nasz autobus, choć gdybyśmy wiedzieli co nas czeka, pewnie tak ochoczo byśmy do niego nie wsiadali. Autobusem już bez klimatyzacji, z małymi, ciasnymi fotelami ruszamy w zaledwie 150 km trasę jaka nam jeszcze została do Siem Reap. Nikt z nas nie przypuszczał, że tak krótki odcinek drogi zajmie nam wieczność, bo aż 8 godzin. Zaraz za granicą skończył się asfalt i wjechaliśmy w gruntową drogę podziurawioną przez deszcze i rozjechaną przez ciężarówki. Zapyleni czerwonym kambodżańskim pyłem, niemiłosiernie wytrzepani na dziurach (jak ten autobus to przejechał bez połamania resorów?) i ściśnięci jak sardynki w puszce, w potwornym upale mkniemy z prędkością nie przekraczającą 20 km/h. Dopiero jakieś 30 km przed Siem Reap pojawia się w końcu asfalt. Co za ulga. Nie dość, że prędkość wzrasta to w końcu zaczyna nas lekko chłodzić pęd powietrza. Piekielnie zmęczeni docieramy już po zmierzchu do celu naszej podróży. Oczywiście autobus podwozi nas pod jedynie słuszny hotel, z którym rzecz jasna ma umowę. Jest nam to jednak obojętne, zwłaszcza, że hotel jest całkiem przyjemny i tani (6 USD za pokój trzyosobowy). Pierwsze co robię to biorę prysznic, który chyba nigdy nie sprawiał mi takiej przyjemności jak wtedy właśnie. Odświeżeni idziemy wreszcie coś przekąsić. Po drodze mijamy szereg bardzo fajnych knajpek i mnóstwo hoteli, w większości pustych, jako że to nie sezon na podróżowanie po tej części świata. Decydujemy się na konsumpcję w lokalnej knajpce, pod gołym niebem. Zamawiam pysznego luk laka czyli wołowinę oczywiście z ryżem, po czym pobieram szybką naukę jedzenia pałeczkami. Do posiłku kupujemy przepyszne Lao Beer, czyli najsłynniejsze azjatyckie piwo, rodem z Laosu. Pyszota. Najedzeni, wracamy tuktukiem do hotelu. Już jutro czeka na nas największa kambodżańska atrakcja światowego formatu - Angkor Wat.